II

II.

                Jak co roku, pod koniec okresu letniego, gdy kończy się czas żniw, a z wszystkich pól uprawnych wiosek na starym lądzie znikają wieśniacy zajmujący się rolą, w osadzie Kolin rozpoczyna się festyn Leony, opiekunki roślin i słońca. Do miejscowości zjeżdżają wtedy goście z różnych zakątków regionu. Znudzeni, spragnieni wrażeń, widowisk, uczuć czy sztuki przyjezdni mają okazję zaspokoić swoje potrzeby na różny sposób. Mimo, iż osada nie jest wielka, to w każdym zakątku kraju Kolińskie festyny są dobrze znane i uchodzą za jedno z większych wydarzeń w Ellanderskim roku. Na uliczki mieściny sprowadzane są stragany, które stoją zwykle przez sześć świtów, a sprzedawane są towary od zwierząt, ziół, ksiąg, poprzez różnego rodzaju alkohole, afrodyzjaki na tajemnicach i przyjemnościach cielesnych kończąc. Jest to moment dużego profitu dla osób zarządzających oberżami, miejscowych znachorów, a przede wszystkim dla lokalnego starosty. Podczas święta do głównych atrakcji zaliczają się pokazy mistrzów ognia, którzy balansują dość często na granicy własnego samookaleczenia, a zadowolenia publiczności. Wielkim podziwem widzowie darzą również iluzjonistów zamieniających mieszanki proszków w błyski następnie przepuszczane przez różnych szktałtów szkiełka, dające efekt „tęczy w nocy” jak sami to określają. Nie dla wszystkich jest to tylko czas zabaw i odpoczynku. Ten kto szuka okazji szybkiego zarobku napewno nie opusci okazji do stawania w szranki z najtwardszymi głowami w okolicy czy to w rywalizacji w piciu piwa, czy w walkach na gołe pięści. Zasady jednego i drugiego są podobne, wygrywa ten kto dłużej będzie w stanie poruszać się o własnych siłach, a śmiałków nie brakuje, bowiem można zyskać sporo na wygranej i zakładach. Trzeci z rzędu dzień festynu zaczynał się podobnie, większość uczestników wczorajszych zabaw i pijatyk odpoczywała aż do południa, żeby kolejny wieczór móc kontynuować świętowanie na sposób nie wiele różniący się od dnia ostatniego. Wjeżdżając do osady czuł zapach pomyji, wymiocin i świeżo ciętego drewna pomieszanego z oparami posiłków przygotowywanych w pobliskich chatach. Jedna z trzech większych dróg w miejscowości, którą zmierzał była niemalże pusta, gdyby nie liczyć wyglądających na wpół martwych pijaczynach gdzieniegdzie leczących skutki swojego upojenia. W jego mniemaniu większość z nich podświadomie wcale wracać z tego stanu nie chciała. Zadziwiał go pociąg do alkoholu, którego w sobie nigdy nie potrafił poczuć. Na myśli nie miał wtedy okazyjnego napitku. Obrzydzenie budziło w nim picie aż do przysłowiowego „porzygu” . Jeden z wielu wyniszczających i dosyć kosztownych nawyków o dziwo nierzadziej spotykanych w biedniejszej części społeczności niż w tej zamożniejszej. Świt wydawał się nadchodzić bardzo wolno. Słońce wschodziło zza horyzontu rzucając swoje promienie na niskie chatki. Chmury nadchodzące jednak od przeciwnej jego strony, miały zakryć je w dzisiejszy dzień na dobre. Już gdzieniegdzie dało się usłyszeć odgłosy towarzyszące rozciąganiu straganów wiecznie żądnych zysku kupców, ktorzy patrząc na jego posępny wyraz twarzy tracili ochotę naciągania na kupno. Był zmęczony. Cała noc w siodle dawała się we znaki plecom. Dopiero na dzień następny wychodził również skutek zbyt częstego przyjmowania pozycji przykucniętej. Koń również nie wyglądał na rześkiego. Patrząc na niego zastanawiał się nad stałym kupnem tego wierzchowca. Dzień wcześniej wypożyczył go od hodowcy na zastaw dając złoty pierścień w jego mniemaniu wart około połowę wartości zwierzęcia. Przy wymianie wieśniak co prawda nie wiedział czy jego klient faktycznie wróci z pieniędzmi za wynajem na dzień następny, jednak z jego oczu można było wyczytać że wracać wcale by nie musiał. Zapewniając o atutach wierzchowca, gryzł pierścień sprawdzając jego próbę, o której pojęcia mógł mieć niewiele. Był to jeden z powodów, dla których nie chciał odzyskać pierścienia, drugim był fakt że z wszystkich informacji w których wychwalał szarej maści rumaka większość była prawdą. Koń wytrzymał prawie godzinę galopem i resztę nocy z Tanis do Kolina luźnym biegiem. Zamierzał dorzucić mu do pierścienia jeszcze 150 denarów co z jego strony byłoby uczciwe. Jak przewidywał, hodowca zdołałby w jeden dzień poznać wartość błyskotki, którą przybliżyliby mu wszędobylscy kupcy, dlatego też sam zażądałby więcej. Ludzka chciwość nie ma granic. Zawsze chcemy więcej, to jest jedna z naszych naturalnych cech jako gatunku. Gromadzenie i zdobywanie wciąż to cenniejszego dobytku jest w wielu przypadkach motywacją do  życia wielu ludzi. O ile nie wszystkich. Skręcając w jedną z ciaśniejszych uliczek poznał źródło zapachu ścinanego drewna. Przy swoim domku, warsztat miał miejscowy stolarz, który na potrzeby sprzedaży wytwarzał z drewna różne przedmioty. Na pierwszy rzut oka uwagę zwracały rzeźby twarzy w pniach, które były dość tanią ozdobą umilającą smutny wygląd osady. Dalej zauważył niedokończone krzesło, które wyglądało na dość solidne i figurki przedstawiające ludzi podczas cielesnych uniesień. Zapatrzył się na jedną z nich, która ukazywała pozycję według niego nienaturalną i awykonalną fizycznie. W tym samym momencie z drzwi prowadzących do budki wyszedł wysoki mężczyzna o rzadkich rudawych włosach ściętych za ucho niosąc piłkę do drewna i kilka desek. Zauważywszy go spytał :

- Podoba się? Panie powiem panu, pan na takiego nie wyglądasz, ale poświntuszyć wszyscy lubimy, ja tu w drewienku ustrugam takie połączenia, że pan w życiu o takich nie słyszał. - W to nie wątpie – pomyślał.

- To jak? – Ciągnął stolarz – Pan kupujesz? Ja za 10 denarów oddam te w tym rzędzie, za 15 te w rządku wyżej. – Wskazał na rząd z niewykonalną figurą. Zamyślony nie odpowiedział. Chwila która jak myślał nie trwała długo dla mężczyzny zachęcającego do kupna wydawała się wyglądać na conajmniej tak długą by podjąć kolejną próbę negocjacji.

- Pan nie wyglądasz na takiego co się targować lubi, a bo i pewnie jak się mnie wydaje nie musi, nie? – Powiedział patrząc na sakiewkę u boku jego pasa.

-Tym razem wydaje mi się musieć nie będę – odrzekł.

- Miły panie, to ja coś wystrugam specjalnie dla pana, pan wyglądasz na obytego z wyścigami konnymi, rację mam? Ja skończę ciąć deski dla bednarza i będziem się do strugania kuca brał, pan co na to?

- Dziś nie skorzystam z twoich usług mistrzu – Twarz stolarza nieco sposępniała, a w chwilę później zaczynała nabierać kształty gniewu pomieszanego z rozczarowaniem.

- Pan zabawi u nas jakiś czas na festynie jak sądzę? Ja wykonam ładną figurkę, pan zobaczy to zdecyduje czy kupić. A jak zobaczy to napewno kupi – ciągnął wieśniak.

- Mam interesa tutaj, a potrzebuję znaleźć dobrą gospodę, poleć mi coś gdzie zjem i się wyśpie, to zastanowię się nad twoją ofertą. – Odpowiedział mu, przy czym nawet nie rozważył możliwości kupna jakiegokolwiek z wyrobów stolarza. Mężczyzna podszedł bliżej niskiego ogrodzenia z błyskiem w oku i wyciągając rękę wskazał palcem wyższą z budowli ciągnących się w rządku po drugiej stronie uliczki. W tym samym momencie poczul intensywny zapach drewna i potu.

- Pan przed tą wyższą chatką skręci w uliczke to pan już obaczysz szyld na gospodzie, tam zjeść dobrze a i może znajdzie się miejsce do spania, pan na takiego wyglądasz co zapłaci żeby się dobrze wyspać. To pan długo zabawi u nas? Festyn ciekawy, dużo się dzieje ciekawostek co oko cieszą, ale i takie co nie tylko oko pan wiedzieć będziesz co mam na myśli – rzucił spoglądając na figurki.

- Jeszcze trochę pobędę tu – Odpowiedział bez namysłu co upewniło stolarza w przekonaniu, iż może uda mu się coś sprzedać – Dziękuję człowieku, który zdaje się wiele potrafi wyczytać z ludzkiego wyglądu – dodał z lekką nutą ironi, której jak mu się wydawało wieśniak nie wyczuł, bo zwetował tylko krótkim :

- Hę?

- Nieważne – odparł ruszając już w stronę pokazanego mu wcześniej domostwa.

Ból w plecach dawał się coraz bardziej we znaki. Poprawił się na siodle i wyprostował. Dojeżdżając do uliczki, po przejechaniu której miał dostrzec rzekomy szyld gospody, zauważył wychodzącą z niej ubraną w poszczępione ubranie staruszkę. Jak pomyślał musiała cierpieć na podobne jemu bóle, tyle że stale. Jej postawa świadczyła o powadze wieku. Już miał skręcać, gdy ta niespodziewanie chwyciła jego nogę. Zatrzymał konia ze zdziwieniem i spojrzał na kobietę, która zwracając swoją pomarszczoną twarz w jego stronę rzekła :

                - Jutro to dopiero sztywny byndziesz, ha! – Automatyczny odruch pociągnął jego rękę w stronę noża, jednak ten natychmiast go stłumił i zachowując zimną krew odpowiedział starając się nie podnosić zbytnio tonu:

                - Odsuń się staruszko. – Ta nawet na niego nie spojrzała, posłuchała i ruszyła podpierając się patykiem którego wcześniej nawet nie zauważył. Idąc w stronę miejsca pracy stolarza szeptała coś pod nosem.

-  Pomyleni ludzie z samego rana, albo ja zmysły już pomyliłem ze zmęczenia – powiedział sobie w myślach. Przed oberżą zostawił konia, a stajennemu dał kilka denarów, aby zajął się wierzchowcem należycie. Wraz z otwarciem drzwi do środka zapachniało piwem, wymiocinami i jakąś strawą. Już wiedział że Kolliński festyn dobrze kojarzyć mu się nie będzie. Prawie przy każdym stoliku znajdował się ktoś drzemiący na nim. Jedynym plusem dla niego była cisza jaka panowała z samego rana nie tylko w pomieszczeniu gdzie teraz się znajdował ale w całej mieścinie. Podchodząc do gospodarza poprosił o pokój, który o dziwo przy całym ruchu w osadzie się znalazł. Zamówił jeszcze kubek wody i jajecznicę z kiełbasą. Jedzeniem zajął się na górze, na tą decyzję wpłynęła głównie atmosfera panująca w izbie gdzie zataczali się wczorajsi klienci, a także wonie im towarzyszące. Zjadł nawet ze smakiem, znosząc miskę poprosił o napełnienie kubka winem, które pomóc miało mu w zaśnięciu. Zapłacił karczmarzowi z góry za dwie noce i za śniadanie. Powiedział, że udaje się na spoczynek i niechciałby, żeby ktoś mu przeszkodził. Mówiąc to dorzucił dodatkowe 10 denarów, na co gospodarz zareagował z mieszanką zdziwienia i aprobaty. Zdziwienie odnosiło się zapewne do faktu, iż klient faktycznie płaci za przespany dzień, a nie noc. Natomiast aprobata znajdowała się już w jego kieszeni. Pierwszą czynnością jaką zrobił wchodząc spowrotem do pokoju było zaryglowanie drzwi. Nie pasowało mu także umieszczenie łóżka zbyt blisko nich. Starając się nie robić dużego hałasu przesunął je pod małe okno. Chwilę usiadł na nim i stwierdził, że spał w lepszych. Rozglądając się po izbie zauważył że jest ona całkiem schludna jak na renomę gospody. Uśmiechnął się na myśl o możliwościach kilku monet, które zapewniają mu teraz szpitalne standardy czystości w porównaniu do tego co jest piętro niżej. Nie znajdując bezpieczniejszego miejsca schował przepisany list pod poduszkę. Chwilę przed snem czytał nowe dzieło alchemika Ganta Guinnestlera, w którym ten opisywał przebiegi swoich doświadczeń na różnych materiałach, próbując przy tym uzmysłowić czytelnikowi, że możliwością jest, iż konstrukcja naszego całego otoczenia jest zbudowana z części tak małych, że dla ludzkiego oka niewidzialnych. Połączenie wszystkich tych cząstek umożliwia według autora występująca pomiędzy nimi siła, która jak napisał jest „ niewielka w stosunku do połączenia stopionego żelaza, natomiast ogromna dla jego najmniejszych części” . Po wypiciu połowy kubka wcale niezłego wina, czuł że zaraz nadejdzie sen. Zasłonił okno i położył się spowrotem uprzednio ściągając kurtkę z ekwipunkiem i opończę. Sztylet wraz z nożem położył na pobliskim nocnym stoliku, gdzie wcześniej kładł książkę. Pomyślał jeszcze tylko, że po przebudzeniu będzie musiał odnaleźć hodowce i zapłacić mu resztę za konia, którego zdecydował się zostawić. Zastanowił się jeszcze chwilę z kim przyjdzie mu się spotkać w sprawie zapłaty za treść listu wartą dwa i pół tysiąca denarów. Osobę która się o niego będzie ubiegać, jak został zapewniony „ pozna w odpowiednim czasie” właśnie na tutejszym festynie. Nie lubiał być traktowany w ten sposób, ale jego dumę przyciszyła nieco kwota wynagrodzenia, którego koniecznie teraz potrzebował. Ciekawy przyszłych wydarzeń obmyślał warunki wymiany z niedoszłym kupcem listu. Chwilę później zasnął.